Regel nummer 1: mondje dicht. Dat je ogen niet te schminken zijn is al jammer zat, maar contact maken gaat boven de ethiek. Je bent een levend beeld, hè? Maar als publiek je tanden ziet is het helemaal gedaan met het sprookje.
Ja alles leuk en aardig, maar als er twee dagen voor een betaalde opdracht een stevige neusverkoudheid ontluikt, dan zie je toch met enige spanning die dag tegemoet. Helemaal als het Koningsdag 2017 is, waarbij de weermannen regen, wind, lage temperaturen en natte sneeuw beloven en de speellocatie een park is.
Het was een stuk stiller in de kleedkamer, dit keer een prachtige balletzaal. We pakten onze spulletjes uit, dekten de schminktafel en schoven aan. Buiten scheen de zon. De Paljas keek bedrukt op zijn telefoon en vertelde wat buienradar beloofde: om één uur, het moment dat wij het park in zouden lopen, zou de eerste bui over Alphen trekken. En adem uit. We zetten gestaag door, ieder met een extra laagje kleding onder het kostuum.
Om één uur wandelden we inderdaad naar buiten. Paljas, mevrouw de Vries, Terra en Penny. Er vielen wat druppels, maar niet zó veel dat we onze zorgvuldig uitgezochte schuilplekken op moesten zoeken. En op het moment dat we allemaal op onze eigen locatie aangekomen was, was het eigenlijk alweer droog. De eerste set ging in een scheet voorbij. Het was wel koud, mensen liepen met dikke truien en handschoenen voorbij, maar het was droog. De tweede set. Nog steeds geen regen. Ik merkte bij mezelf ruimte om te spelen ondanks het snot. Tijdens de tweede pauze ontdekte ik dat de anderen dat ook zo hadden ervaren. De derde set gingen we los. Gedichtjes vlogen over het bureau, Terra kreeg publiek zover om een boom te aanbidden, mevrouw de Vries was langs kramen gegaan om haar handtasje vol te stoppen met snuisterijen en visitekaartjes en Paljas jongleerde met meisjes uit het publiek. Tegen alle verwachting in was het een prachtige dag.
‘Ik wil je kussen, mag ik je kussen?’ Een alleraardigste dame met een gedicht stevig in de hand geklemd, was lyrisch over Penny en Penny over de dame, want hoe kan je anders op zo’n warme reactie reageren dan door het te spiegelen? De tranen lagen al op de loer tijdens de laatste set, maar hierover later meer, dus ik kon niet anders dan toestaan dat ze me een kus zou geven. Maar ik zat en zij stond en ik droeg een pruik met kleine, maar harde krulletjes langs het gezicht, waardoor het lastig werd om mij op mijn wang te kussen en ik wilde haar ook kussen en het werd een heel schattig onhandig moment van twee mensen die moeite hebben om elkaar op de wang te kussen, elkaar niet op de mond durven te kussen, dat ook allebei niet erg zouden vinden, maar ‘oh haar schmink oh haar schmink!’. Ze kwam niet bij mijn wang dus het werd onbedoeld een Inuit-kus. Maar onderweg was er oogcontact en om de een of andere reden ontroerde ons dat allebei zo. Ik zag tranen van lachen en ontroering flonkeren terwijl we klooiden om elkaar te benaderen. Het werd uiteindelijk een Inuit-kus waarbij zij ontroerd en blij overeind kwam en naar haar gezelschap liep en ik nog net een grijs-zwart rondje mídden op haar neus zag! Ik wees op mijn neus en wees naar de hare. Haar gezelschap zag het ook. Er werd gelachen en geapplaudisseerd. ‘Die hou ik zo!’ ze blies me een kushand en liep weg terwijl haar man zijn arm om haar schouder sloeg en ik zag dat hij haar troostte.
Terra schraapte haar keel. Ze had haar bast opengeritst en hield haar telefoon in haar handen. Opeens waren alle ogen op mij gericht. Ze scrolde door haar telefoon en richtte het woord tot mij. ‘Lieve Penny,’. Dit zijn moeilijke momenten om te beschrijven, want als ik op een moment sprakeloos raak en ik na een tijdje terugdenk aan dat moment raak ik weer sprakeloos en sprakeloosheid is lastig te omschrijven. Vindt maar eens woorden voor een woordeloos moment. Terra citeerde een stukje tekst geschreven door Eveline van Living Sculptures, de moeder-maakster van Penny. Over mijn 11 jaar in het professionele beeldenvak, over de samenwerking, over dingetjes die mijn werk mijn werk maken. Ik kon alleen maar luisteren en knipperen, want we moesten nog een set en ik had mijn schmink al ingepakt. Lieve woorden. Zulke lieve woorden. En toen ging het doosje open en er zat een lintje in. Een lintje met een medaille. De mooiste medaille ooit. Fuck de schmink. Ik liet de tranen toe en sloeg mijn armen om Terra heen. Haar bast kraakte onder de omhelzing. Wat een schitterend cadeau! Ik krijg, nu ik het schrijf, weer een brok in mijn keel. Dit alles geschiedde tijdens de laatste pauze dus toen de ritsen weer dichtgingen, de hoedjes en pruiken weer op werden gezet en de vier beelden voor de laatste keer over de drempel stapten, het zonlicht in, droeg Penny haar trots op haar hart.
www.bureaustijlfiguur.nl 