In tekenfilms heb je zo’n geluidje als de hoofd- en/of bijfiguren iets mentaal moeten processen. Alsof ze staan te knipperen. Dan is het even stil… en dan hoor je alleen maar dat geluidje en het klinkt een beetje als ‘wienk wienk’. Ik kan het niet anders omschrijven. Je ziet het het meeste bij the Roadrunner. Meestal vlák voor Wile E. Coyote zichzelf tegen een rots stort, opblaast of door een trein wordt overreden. Of als Pepe le Pew net grandioos afgewezen is, gevolgd door het wienk-wienk-moment en vervolgens gaat hij gewoon door met het versieren van het stinkdier-gewaande katje. Met dat beeld voor ogen weet u precies wat ik bedoel niet waar? Hou dát vast.

We stonden in het keukentje van The pas verbouwde Read Shop in Maassluis. Ik (even pauze) en drie dames van de boekhandel. We kletsten over de nieuwe winkel, we kletsten over mijn werk en toen kwam het. ‘Dus… je zegt nu eigenlijk, als ik het goed begrijp, dat je hiervan rond moet komen?’ Gevolgd door een driewerf, daar komt ‘ie: ‘wienk wienk’. Ik vertelde dat dat klopt. Dat de opbrengst soms 120 euro is op een dag en soms maar 20. Gevolgd door: ‘wienk wienk’. Een van de dames keek een beetje bedremmeld in het laatje dat ik net op de tafel gezet had. ‘Oei,’ zei ze. Ik knikte. ‘Maar ik heb ook nog een spaarpotje waar muntjes in zitten hoor, dus dit is niet alles.’ ‘Oooooooh gelukkig! Zal ik een kopje thee voor je inschenken? Of wil je nog een cupcake?’ Daarmee vorm gevend aan het begrip en ik moet zeggen, dat was heel fijn.

Wat is dat toch met het personeel van boekwinkels? Misschien omdat ze over het algemeen lezers zijn en zich in kunnen leven, of omdat literatuur een kunstvorm is en wat ik doe eigenlijk ook, ik weet het niet, hoe dan ook, ik ervaar bij boekhandels altijd iets bijzonders en dit was ook weer zo’n moment. Meeleven. Zeer welkom op een dag dat de gastheer- en dames subliem zijn, maar het publiek overduidelijk niet gewend is aan het spel van het levende beeld. Je zou het niet zeggen, maar ik heb me vandaag een slag in de rondte gewerkt. Bijna de helft van gisteren qua opbrengst in bijna het dubbele aantal uur. Maar de gastvrijheid (en de cupcakes) maakte alles goed. Dus volgende week, als de winkel officieel open gaat (en dus de zakelijke meneren en mevrouwen acte de presence zullen geven) mag ik weer aantreden en dan is het natuurlijk hopen dat ik er een betaalde klus uit kan genereren. Dat zou wel weer eens lekker zijn.

Nu eerst even een sessie druk maken over overmorgen. Morgen is inmiddels in kannen en kruiken (vandaag nipt kunnen regelen): ik mag me omkleden bij de bibliotheek in hartje Utrecht en daar ook voor de deur zitten. Goed hè? Woensdag vergunning opgehaald, morgen meteen aan de bak. Maar maandag is een ander verhaal. Dan mag ik op de markt in Gorinchem zitten. Superleuk! Zeker omdat het dan vakantie is. Maar… er is geen omkleedplek. Normaal mag ik bij Rituals omkleden of in het invalidentoilet van het Museum, maar die zijn op maandag natuurlijk dicht. ‘Dan kleed je je toch gewoon thuis om en dan zet ik je af?’ zei kerel. Ja, is op zich een leuk plan, maar Gorinchem heeft het vergunningending zo geregeld dat ze alleen maar voor één dag vergunningen uitgeeft. En dan kan je het ook alleen maar op dezelfde dag ophalen. Zo fijn hè, dat dat in iedere stad anders geregeld is. Maar goed, het zij zo. Het ziet er nu dus naar uit dat ik maandagochtend, geschminkt en al, als Penny, in vol ornaat, naar het stadhuis ga om de vergunning aan te vragen.

‘Wienk wienk.’

Vindt u dit verhaaltje leuk? Wat fijn! Wilt u dan doorvertellen dat ik ook te huur ben als levend standbeeld en dat ik ook hele fijne op maat gemaakte gedichtjes maak? Misschien is er iemand in uw omgeving jarig binnenkort, heeft u een feestje, organiseert u een markt of een evenement, misschien staat u binnenkort op een beurs en zoekt u een act waardoor u extra op zal vallen: kijk eens even op die leuke site van ons. Bureau Stijlfiguur. Punt. En. El.

Plaats een reactie