Ik had al een uur mijn best gedaan om wat er aan snot mijn neus uit kwam glijden terug op te snuiven, maar er was geen houden aan en dan komt er een moment dat je als standbeeld moet accepteren dat het is zoals het is. Er is snot en het moet eruit. Simpel. Het had niet even kunnen wachten tot ik klaar met werken was, het had zich niet aan kunnen dienen tijdens het schminken, nee, de kraan ging open op het moment dat ik mezelf op het stoeltje plantte. En het kwam natuurlijk niet alleen uit mijn neus, nee joh, het kwam ook uit mijn ogen. Geen snot, tranen, maar hoe dan ook nat. Als je als levend standbeeld een beetje hooikoortsig bent, ben je nou eenmaal mooi de sjaak. En ook dan: accepteren. De schmink is drie lagen dik, wat zeg ik, vier of vijf, dus als de bovenste laag met de tranen en het snot mee naar beneden zakt is het nog niet zo erg. En de onderste lagen zijn goed ingedroogd dus het zal zo’n vaart niet lopen. Lekker is anders, want niemand ziet het, maar je bent je er in die stilte HEEL erg bewust van dat het snot je neus uit komt, richting je bovenlip loopt, over je bovenlip heengaat, je mond bereikt, je onderlip en dan verder richting kin. Het is koud, als het ingedroogd is prikt het een beetje en het ergste: het jeukt. Het jeukt heel erg. En als iets heel erg jeukt, zo leuk hoe dat lichaam werkt, dan gaan je ogen tranen. Dus hoe ik het ook wendde of keerde, vandaag was het een snotballet in Schiedam. Maar zolang de mensen het niet zien is het niet erg.
“Ze heb een druppel aan de neus.” …..kut.
Een vriendelijk echtpaar, hij met camera. “Ze mot een zakdoekje hebben. Heb jij een zakdoekje bij? Of heb je een papiertje of zo? [vrouw zoekt in handtas] Ze heb een druppel aan de neus. [tegen andere toeschouwers] Leg ‘es wat geld neer joh, kijk nou hoe mooi stil ze zit. [naar zijn vrouw] Heb jij een zakdoekje of een stukkie papier? [naar toeschouwers] Als je geld neerleg dan beweeg ze. [iemand legt 20 cent neer] Is da alles joh? Kijk nou hoe mooi ze zit. Oh kijk, hier een papiertje, voor die druppel, ben je verkouwe meis, veeg effe die neus af, oh nee doe maar niet, die verf mot wel blijve zitte, hier kind, hier heb je een papiertje.” Ik dacht, fuck it, en nam het papiertje aan en hield het tegen mijn neus, gelukzalig kijkend. Waar niets van gelogen was. Toen depte ik mijn ogen. “Aaaahhhwwww je hoef niet te huile hoor, mens wat zit je mooi stil. [tegen toeschouwers] Dat is toch wel wat waard hè?”
Kortom, ik heb weer vrienden gemaakt en wat me opviel aan dit publiek, is dat ze allemaal zo hulpvaardig waren. Op een gegeven moment was er een grapjas die pochte over het meenemen van het geld dat er lag. Nou. Dan moet je in Schiedam wezen. Overal om me heen gingen de kragen omhoog, werden de mouwen opgestroopt en begonnen de vrouwen te blazen. Nou worden wel vaker dat soort grapjes gemaakt en ik word altijd wel goed beschermd door toeschouwers, maar er hing acuut een sfeertje van: ‘Oh ja joh? Gaat jij dat geld van dat vrouwtje meenemen? Doe maar joh. Doe maar.’ En daar kan ik dan weer heel erg van genieten. Alsof ze zich serieus verheugden op het moment dat hij mijn geld in zijn zak zou stoppen. Maar helaas, de boodschap was meteen duidelijk en met ‘is een geintje natuurlijk’ maakte de grapjas zich uit de voeten. En daarna was het ook meteen weer gezellig.
Nog een voorbeeldje over hulpvaardig zijn. Vandaag ging het met de opbrengst best heel goed. Maar omdat niet iedereen het geld in de spaarpot deed, lag er een aantal keer best een bergje muntjes óp het bureau. “Mot ik het effe in je gleufie douwe?” Zeg maar eens nee tegen zo’n aanbod. En alle drie de keren waren het waarschijnlijk echte Schiedamse dames, met jassen variërend van nep-slangenleer tot bont en alle drie met een sigaretje tussen de lippen geklemd. En alle drie afzonderlijk met stevig doorrookte stem mopperend op mensen die de centen ernaast legden. Ik heb genoten! Gelooft u mij, het is leuker om beeld te zijn dan om naar beelden te kijken! Wat je allemaal ziet!
Maar toen zat het er na drie uur alweer op. Vanwege andere beslommeringen kon kerel me of om half drie of om half zes ophalen en toen dacht ik, tja, dan toch maar half drie. Dus toen heb ik m’n spulletjes gepakt en liepen we samen naar de omkleedplek.
Bedankt Schiedam. Bedankt voor de mooie dag en de aardige mensen! Graag tot snel.
www.bureaustijlfiguur.nl 